พระรอดองค์นี้ผุกร่อนมาก แต่เส้นแซมเล็กสองเส้นที่อยู่ลึกยังพอมองเห็นได้ (ข้อสังเกต - ๑.เมื่อดินผุกร่อนคราบที่อยู่บนผิวหลุดออกตามผิวไปด้วย ๒.พระรอดมีทั้งที่จมอยู่ในดินและไม่อยู่ในดิน กล่าวคือเมื่อเจดีย์พังทลายมีการเก็บพระรอด(ที่บรรจุบนเจดีย์)จำนวนมาก พระรอดส่วนนี้ไม่มีคราบดิน พระรอดส่วนหนึ่งปะปนอยู่กับซากปรักหักพังของเจดีย์และทางวัดได้นำซากเจดีย์ไปทิ้งบริเวณที่ลุ่มต่ำเป็นแอ่งด้านตะวันออกของวัด มีการขุดหาพระรอดบริเวณนี้ในราวปีพ.ศ.๒๕๐๐ - ๒๕๒๐ เคยเห็นการขุดตั้งแต่ยังเด็ก บริเวณนี้อยู่ห่างจากหน้าบ้านประมาณ ๒๐ - ๕๐ เมตร เป็นที่โล่งไม่มีต้นไม้บัง ข้ามถนนหน้าบ้านก็ถึง เป็นฝั่งวัด - ได้ยินผู้ใหญ่พูดว่ามีคนต้องการพระรอดมาก ให้ราคาสูง เพราะที่กรุงเทพฯมีการจัดให้อยู่ในชุดเบญจภาคี) การตัดขอบของพระนางพญาองค์นี้เห็นรอยลากใบมีดไปตามแนวยาวของขอบ พระสมเด็จฯ เนื้อเกสรดอกไม้ ผิวเดิมผุเปื่อยหลุดออกเกือบทั้งหมด เหลืออยู่เล็กน้อยพอเห็นได้ เช่น กลางพระพักตร์ (ค่อนข้างเรียบ) บนพระอุระ ผิวเปิดเห็นมวลสารที่ละเอียดที่สุด (รูปพระพิมพ์ใหญ่แม่พิมพ์เดียวกันอยู่ในหนังสือเบญจภาคี เล่มใหญ่ปกแข็งหน้า ๗๑ เล่มเล็กปกอ่อนหน้า ๘๕) Pra rod wat mahawan pim yai. Pra somdej wat rakang pim yai. Pra nangphya wat nangphya pim kaotrong. -------- Tip สำหรับผู้เริ่มศึกษาพระเบญจภาคี -- ก)จากหนังสือพระเครื่องสกุลลำพูน ชุดนพคุณ โดยอาจารย์เชียร ธีระศานต์ พ.ศ.๒๕๑๖ -- ๑.อก ถ้าดูส่วนอกพระรอดจะเห็นได้ว่า อกพระรอดไม่ยกกล้ามเป็นก้อนแบบพระสุโขทัย และไม่ล่ำสันแบบพระสมัยเชียงแสน อกพระรอดนูนท้วมเล็กน้อยข้าพเจ้าไม่อยากเทียบเท่าพระอื่น อยากให้ท่านเห็นอกพระรอดเองและจำให้ติดตา และการพิจารณานอกจากจะพิจารณาด้านตรง ท่านควรจะจะดูด้านข้างให้เห็นโค้งด้วย ๒.ท้อง ถ้าดูส่วนท้องจะเห็นว่าท้องพระรอดไม่คอดกิ่วจนเกินไป ไม่ป่อง มีส่วนแบนมากกว่าจะกลมนูน ควรดูพระรอดองค์จริง ๆ ให้จำติดตา ๓.ไหล่ ไหล่ของพระรอดตรงพองาม ไม่ยกหรือลู่ลง ไม่ห่อ ทำให้พระสมสัดสมส่วนงาม ความสัมพันธ์ระหว่างไหล่ แขน และอกนี้ ถ้าผิดส่วนจะทำให้เห็นได้ชัด (ข้อสังเกตเพิ่มเติม - จะเห็นได้ชัดว่าผิดส่วน คือไม่ถูกพิมพ์) ๔.แขน สำหรับแขนพระรอดถ้าสังเกตจริง ๆ จะรู้สึกผิดธรรมชาติไปเล็กน้อย เพราะขนาดโตของแขนแต่โคนแขนลงมาจนสุดแขน ขนาดเท่า ๆ กัน แทนที่โคนแขนจะใหญ่กว่าตามธรรมดามนุษย์ดังเช่นพระซุ้มกอดำ (หมายเหตุเพิ่มเติม - อาจารย์เชียรไม่ได้แยกอธิบายแต่ละพิมพ์ คำบรรยายข้อ ๑ - ๔ หมายถึงลักษณะของทุกพิมพ์ คือพิมพ์ใหญ่ พิมพ์กลาง พิมพ์เล็ก พิมพ์ต้อและพิมพ์ตื้น) -- ข)จากหนังสือพระสมเด็จฯ ของตรียัมปวาย -- ข้อมูลที่ใช้เป็นหลักในการพิจารณาเนื้อเกสรดอกไม้ ๑.เป็นเนื้อประเภทหนึกนุ่ม ๒.เป็นเนื้อที่มีปรากฏเฉพาะของวัดระฆังฯเท่านั้น (ของบางขุนพรหมไม่มี) ๓.การแตกลายงาและลายสังกะโลก โดยทั่วไปไม่ปรากฏ นอกจากบางองค์จะมีลักษณะคล้าย ๆ จะแตกลายทั้งสองชนิด แต่ก็ไม่จัดว่าเป็นการแตกลายโดยแท้จริง ๔.วัสดุมวลสารส่วนใหญ่มีความละเอียดอย่างที่สุดดุจอนุภาคผงเภสัชอันละเอียดยิบผ่านการบดกรองมาแล้ว เมื่อดูด้วยตาจะปรากฏว่า มวลสารละเอียดเป็นจุลธุลี และคลุกเคล้าสมานกันและกระจายไปโดยตลอดเนื้อหา ไม่แยกกันเป็นหย่อม ๆ (ข้อสังเกตเพิ่มเติม - มวลสารของเนื้อเกสรดอกไม้มีขนาดเล็กละเอียดที่สุด ต่างจากมวลสารของเนื้อชนิดอื่น ๆ ถ้าพบพระที่มีมวลสารละเอียดมากไม่จำเป็นที่จะต้องตัดสินว่าเป็นพระปลอมเท่านั้นในทันที ดูพิมพ์และปูนเป็นหลัก) ------------------ ถ้าการดูพระสมเด็จฯเป็นเรื่องง่าย ดูไม่กี่จุด (บางคนคิดว่าเป็นจุดตายหรือจุดลับ) คงมีผู้ที่ดูพระสมเด็จฯได้เป็นหมื่นคน เซียนที่ศูนย์ บริษัท ห้าง ร้าน ตลาดพระทุกแห่งทั่วประเทศรวมทั้งตลาดพระออนไลน์ดูพระสมเด็จฯเป็นทุกคน ถามใคร ๆ ก็ตอบได้ว่าเป็นพระสมเด็จฯแท้หรือไม่