พระสมเด็จวัดระฆังพิมพ์ใหญ่ พิมพ์ทรงขนาดใหญ่ (เขื่อง) ส่วนที่ผิวปูนกระเทาะออก เห็นปูนที่ดูใหม่กว่า ผิวที่เปิดเพราะการกระเทาะมีความไม่เรียบหรือขรุขระประมาณนี้ ไม่ปริแยก ของพระวัดอื่นหรือพระปลอมจะต่างกัน สรุปว่าถ้าส่วนผสมของปูนต่างกัน ลักษณะหรือสภาพของผิวที่เปิดต่างกัน ใช้ประกอบในการพิจารณาได้ รูปพระสมเด็จพิมพ์ใหญ่แม่พิมพ์เดียวกันอยู่ในหนังสือ"เบญจภาคี" เล่มใหญ่ปกแข็งหน้า ๗๙ เล่มเล็กปกอ่อนหน้า ๙๓ ---- พระนางพญาอกนูนเล็กมีหลายแม่พิมพ์เหมือนกับพิมพ์เข่าโค้ง โครงสร้างและพุทธลักษณะของแต่ละแม่พิมพ์เป็นแบบเดียวกัน จากหนังสือพระนางพญา ของตรียัมปวาย -- จุดสังเกตที่ใช้ได้เสมอ แม้พระจะผุเปื่อยมากก็ยังพอมองเห็น -- (๑)พระเกศยาว -- (๒)ปลายพระกรรณขวาสะบัดออกเล็กน้อย -- (๓)ปลายพระกรรณซ้ายวาดยาวลงมาเชื่อมต่อกับเส้นจีวร -- (๔)พระอังสาหรือไหล่ขวามน พระอังสาซ้ายแลเป็นฉากมากกว่า -- (๕)พระอุระแฟบแบนราบ (หมายเหตุ - ไม่นูนขื้นเป็นเนิน) -- (๖)เส้นจีวรเป็นเส้นเล็กปลายล้ำเข้าไปในซอกแขน -- (๗)เส้นสังฆาฏิโตไล่เลี่ยกับเส้นจีวร หรืออาจโตกว่าเล็กน้อย ยาวพาดส่วนลำพระองค์ด้านซ้ายองค์พระ (๘)ปลายสังฆาฏิด้านบนจะโค้งงอนปลายพริ้วเลยล้ำพระอังสาลงไปบนพื้นพระ -- (๙)พระหัตถ์โตไล่เลี่ยกับแขนเผยอขึ้นพาดตัก -- (๑๐)พระบาทขวาแยกออกเป็นส่วน(จากลำพระบาท)เห็นได้ชัด -- (๑๑)ลำพระบาทบนล่างโตไล่เลี่ยกัน ---- (ข้อสังเกต - จุดสังเกตที่สำคัญคือข้อ ๗ และ ๑๑ ถ้าไม่ใช่แบบนี้ทั้งสองข้อเป็นพระของวัดอื่นกรุอื่น) --------------------------------------------------------------------------------------------------------- พักเรื่องเก๊-แท้ไว้ก่อนชั่วคราว เพื่อคิดอย่างจริงจังและดูอย่างเอาจริงเอาจังว่า อะไรคือสิ่งที่ชี้ชัดว่าพระองค์นั้นเป็นพระของวัดระฆัง ---- ฉันไม่ต้องการพระสมเด็จเก่า มีธรรมชาติดีเยี่ยม ด้านหลังมีรอยแบบในฝัน ขอบข้างที่คลาสสิค แต่ฉันอยากได้พระสมเด็จวัดระฆัง เรื่องอะไรต่างๆทั้งหลายทั้งปวงไม่ต้องอธิบาย ขอคำอธิบายอย่างเดียวว่า พระที่กำลังหยิบดูอยู่นั้นมีอะไรที่ชี้บอกหรือแสดงให้รู้อย่างแน่ชัดว่าเป็นพระของวัดระฆัง ---- ตั้งแต่ผู้คนตื่นการเสาะแสวงหาพระสมเด็จวัดระฆังตั้งแต่เกิดโรคห่าระบาดในพ.ศ.๒๔๑๖ ผ่านมาถึงปัจจุบันแล้วแปดชั่วคน (คิดแบบโบราณโดยเฉลี่ยหนึ่งชั่วคนประมาณ ๒๐ ปี ปู่๘๐ พ่อ๖๐ ลูก๔๐ หลาน๒๐ เหลนเพิ่งจะเกิด) ยังยึดหลักเกณฑ์สำคัญในการพิจารณาสองอย่างคือพิมพ์และเนื้อ การหาพระในสมัยโบราณคงไม่มีใครคิดถึงเรื่องความเก่า น้ำมันตังอิ๊วยังไม่แห้งสนิทเลย ---- การดูเนื้อเป็นเรื่องที่พิจารณาได้ยาก เพราะมีหลายเนื้อ มีความแกร่ง/ความนุ่ม ผิวหนา/บาง มวลสารมาก/น้อย ไม่มีพระองค์ครูสำหรับอ้างอิงว่า เนื้อของพระที่กำลังดูอยู่นั้นเหมือนกับเนื้อของพระแท้องค์ใด (เป็นจุดอ่อนที่ไม่รู้จะคิดจะทำอย่างไร) ประโยชน์ของการดูเนื้อคือใช้สนับสนุนการดูพิมพ์ คือไปด้วยกัน แท้ก็แท้เหมือนกัน เก๊ก็เก๊เหมือนกัน ---- เหลืออย่างเดียวคือพิมพ์ ตรียัมปวายเขียนตั้งแต่พ.ศ.๒๔๙๕ ว่า พระสมเด็จฯที่สร้างด้วยแม่พิมพ์ของหลวงวิจารณ์เจียรนัยนี้ เป็นที่ยอมรับกันในวงการพระเครื่องทุกวันนี้ และเรียกว่า "พิมพ์ทรงนิยม" ---- การศึกษาแม่พิมพ์และศิลปของหลวงวิจารณ์เจียรนัยเป็นวิธีเดียวที่จะใช้ได้อย่างมั่นใจที่สุด ไม่มีใครที่สามารถทำเลียนแบบฝีมือทางศิลปของคนอื่นได้เหมือนร้อยเปอร์เซ็นต์ หลวงวิจารณ์เจียรนัยออกแบบและทำแม่พิมพ์ให้วัดระฆังและวัดใหม่อมตรสเท่านั้น ไม่ได้ทำให้วัดอื่นใดอีก ถ้าพิจารณาแล้วว่าพระองค์ใดสร้างจากแม่พิมพ์ที่มีศิลปและเป็นฝีมือการทำแม่พิมพ์ของหลวงวิจารณ์เจียรนัย พระองค์นั้นย่อมเป็นพระของวัดระฆัง หรือบางขุนพรหม (ในวงการจะแยกได้ว่าแม่พิมพ์ไหนเป็นของวัดระฆัง แม่พิมพ์ไหนคือบางขุนพรหม รวมทั้งดูจากคราบกรุ) ---- รูปร่างลักษณะที่เกิดจากแม่พิมพ์จะไม่เปลี่ยนแปลงเว้นแต่จะผุกร่อน เรื่องศิลปไม่จำเป็นต้องเกิดทัน กี่ปีกี่ชาติก็จะเหมือนเดิม คนรุ่นไหนๆก็สามารถดูด้วยตนเองได้ถ้าศึกษาและฝึกฝนการดู ---- ศิลปและฝีมือของหลวงวิจารณ์เจียรนัยคือ identification ของพระสมเด็จวัดระฆังโฆสิตาราม ---------------------------------------------------------------------------------------------------------- ไม่ใช่เพราะมีใครทำลาย เมื่อไม่มีของ สูญเสียอำนาจทางการตลาด เช่น (จากข้อมูลภาพรวมโดย AI) คำกล่าวที่ว่า "ผู้ไม่มีสินค้าไม่มีอำนาจในการตั้งราคา" นั้นถูกต้องตามหลักเศรษฐศาสตร์ เพราะ _ _ _ _ _