รายละเอียด :
เธอเป็นสาวแปลกหน้าที่ต้องเป็นเจ้าสาวของเขา
เมื่อเขาพบเธอ ความตั้งใจจะอยู่ห่างๆ เธอก็เปลี่ยนไป ทว่า...
ด้วยความฝังใจมีอคติกับการ แต่งงาน เขาจึงเกือบเสียเธอไป
“ทรงโปรดให้หม่อมฉันอยู่ต่อจริงหรือเพคะ ”
“ไม่ใช่แค่อยากให้อยู่ต่อหรอกนะ แต่อยากให้อยู่เอามากๆ เชียวล่ะ รู้ไหมฮันนาห์”
หยดน้ำตาไหลรื้นขึ้นมาปริ่มที่ขอบตา สีหน้านั้นบอกให้รู้ว่า เธอเริ่มเชื่อคำพูดเขาขึ้นมาบ้างแล้ว “จริงหรือเพคะ ”
เขาพยักหน้า รู้สึกเหมือนจะสำนึกขึ้นมาเล็กน้อย “นี่ฉันบอกช้าเกินไปหรือเปล่า”
“เปล่าเพคะ ” บัดนี้เองที่น้ำตาไหลรินลงมาอาบพวงแก้ม “ไม่ช้าเกินไปหรอกเพคะ ”
เขารั้งตัวเธอเข้ามาในวงแขนและกอดกระชับจนแน่น ฝังจมูกลงไปในเรือนผม ขณะที่ฮันนาห์เองก็กอดรัดเขาเอาไว้เช่นกัน เป็นความรู้สึกที่ดีแสนดี นี่แหละคือความรู้สึกที่ใช่แม้จะเจ็บแปลบ แต่ก็เป็นไปในทางที่ดี เขาสาบานว่า ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ จะไม่มีวันยอมปล่อยให้เธอหลุดลอยไปได้เป็นอันขาด
ฮันนาห์เงยหน้าขึ้นยิ้มให้เขาผ่านม่านน้ำตา “ทรงรักหม่อมฉันจริงนะเพคะ ”
เขากุมพวงแก้มเธอไว้ ก่อนเคลื่อนหน้าลงประทับจุมพิตแผ่วเบา “ฉันรักเธอ”
ทั้งหมด 0 ความคิดเห็น
