พระนางพญาพิมพ์สังฆาฏิ องค์นี้ปลายบนของพระกรรณถูกตัด พระสมเด็จบางขุนพรหม เนื้อกระยาสารท ผิวเดิมผุเปื่อยออกเกือบทั้งหมด รูปที่ ๗ ผิวเดิมที่เหลืออยู่ที่ขอบข้างด้านบน ค่อนข้างหนา และเรียบกว่าส่วนที่เป็นเนื้อซึ่งผิวหลุดออก รูปที่ ๘ ด้านหน้า ผิวเดิมที่มีคราบกรุสีน้ำตาลอยู่บนผิว องค์นี้มีมวลสารสีเขียวหลายจุดที่เห็นชัดอยู่ในซอกแขนซ้าย (จากหนังสือพระสมเด็จฯ ของตรียัมปวาย - ลักษณะโดยทั่วไปของเนื้อกระยาสารทและวรรณะ ๑.เป็นเนื้อมวลสารธรรมดานั่นเอง มิใช่ผสมด้วยกระยาสารทแต่อย่างใด แต่เนื่องจากลักษณะอนุภาคของเนื้อมีวรรณะหม่นคล้ำจัดหลากวรรณะ มีทั้งหยาบและละเอียดเคล้าคละปะปนกัน ดุจกระยาสารทซึ่งกอปรด้วยส่วนผสมหลายชนิดสีต่างๆกัน จึงมีชื่อว่า "เนื้อกระยาสารท" เป็นเนื้อที่มีปรากฏสำหรับ วัดระฆัง ฯ เป็นส่วนมาก และของบางขุนพรหมมีน้อย ๒.วรรณะส่วนรวม สำหรับเนื้อนุ่มจะมีวรรณะน้ำตาลหม่นคล้ำเจือนวล ผสมด้วยขาวขุ่น ๆ คือ สีช็อคโกเลตอ่อน แต่ถ้าเป็นเนื้อแกร่ง วรรณะจะกระเดียดมาทางน้ำตาลไหม้แห้ง ๆ คือ เนื้อพิกุลแห้ง - - - ข้อสังเกตเพิ่มเติม - คราบกรุของบางขุนพรหมที่มีวรรณะ "สกุลน้ำตาลหม่น" จะมีความแข็งแกร่งกว่าเนื้อปูนสีช็อคโกเลตอ่อน หรือน้ำตาล ลักษณะอย่างหนึ่งที่แสดงว่าเนื้อปูนมีความแข็งแกร่งมากหรือน้อยเพียงใดคือ การกร่อนของเนื้อปูน) Pra rod wat mahawan pim yai. Pra somdej bangkhunprom wat mai-amataros pim yai (prasomdet). Pranangphaya wat nangphya pim sangkati. ( Tip สำหรับผู้เริ่มศึกษาพระรอดวัดมหาวัน - อาจารย์เชียร ธีระศานต์เขียนเรื่องแม่พิมพ์ของพระรอด วัดมหาวัน ในหนังสือพระเครื่องสกุลลำพูน ชุดนพคุณ พ.ศ.๒๕๑๖ ดังนี้ -- แม่พิมพ์ - พระส่วนมากจะให้งาม การแกะแม่พิมพ์ควรจะแกะตามรูปจริง ต้องตบแต่งให้เรียบร้อย พระรอดเป็นพระที่เห็นรายละเอียด หู ตา ปาก จมูก ยากแก่การแกะสลัก (เนกาตีฟ) สันนิษฐานว่าเมื่อแกะรูปร่างเป็นแม่แบบแล้ว จึงนำแม่แบบไปกดลงยังดินละเอียดหลาย ๆ อัน เผาให้แข็งเพื่อทำเป็นแม่เบ้า แล้วจึงเอาดินพระกดออกมาเป็นรูปองค์พระ เสร็จแล้วจึงนำไปเผา เรียกได้ว่าทำ ๒ ครั้ง การถ่ายแม่แบบออกมาเป็นเบ้าหลาย ๆ แม่เบ้านั้น ความคลาดเคลื่อนของรูปร่างในตอนนี้ก็จะมีแล้วครั้งหนึ่ง(๑) ต่อมาเมื่อเอาแม่เบ้าไปเผาให้แข็งเพื่อทำแม่พิมพ์นั้น แม่เบ้าอาจจะหดตัวไม่เสมอกัน อาจเปลี่ยนลักษณะบางส่วนให้ผิดไป เปลี่ยนขนาดให้ผิดไป เป็นการเปลี่ยนแปลงได้อีกครั้งหนึ่ง(๒) ต่อมานำเนื้อดินพระมากดลงในแม่พิมพ์ การกด การยก ใช้ดินมาก ดินน้อย ยกแรง ยกเบา ยกฐานก่อน ยกบนก่อน หรือยกพร้อมกัน ทำให้รูปร่างเคลื่อนไปได้อีกครั้งหนึ่ง(๓) เมื่อได้องค์พระแล้วนำไปเผา ความร้อนและเนื้อดินที่ไม่สม่ำเสมอกันจะเปลี่ยนแปลงลักษณะอีกครั้งหนึ่ง(๔) รวมการเปลี่ยนปลงที่เห็นได้หยาบ ๆ หลายครั้งหลายหน ด้วยเหตุนี้นักสร้างพระใหม่ใช้พระรอดในขณะนี้กดแม่เบ้า จึงได้พระรอดองค์เล็กกว่าเดิมมาก - - - หมายเหตุเพิ่มเติม - สำหรับผู้เริ่มศึกษาพระเครื่องแล้วการอ่านข้อเขียนของอาจารย์เชียร ธีระศานต์นี้อาจจะไม่ค่อยเข้าใจ ขยายความเพื่อให้เข้าใจได้ง่ายขึ้นดังนี้ ๑.เป็นการยากมากหรือทำไม่ได้เลยที่จะแกะแม่พิมพ์ของพระรอดซึ่งมีขนาดเล็กมาก โดยการแกะแม่พิมพ์เป็นเบ้าลึกลงไป (เนกาตีฟ) แล้วจะได้รายละเอียดของส่วนเล็ก ๆ ที่ชัดเจนและสวยงาม เช่น หู ตา ปาก จมูก ฯ ๒.การสร้างพระจำนวนมากย่อมมีความต้องการแม่พิมพ์จำนวนมาก ๓.เมื่อแกะพระองค์ต้นแบบ หรือแม่แบบ (โปซิตีฟ) แล้วนำไปกดลงบนดินเหนียว (ลักษณะวิธีที่ทำอย่างนี้ปัจจุบันเรียกกันว่า ถอดพิมพ์) เมื่อดินเหนียวแห้งแล้วจึงนำไปเผาให้เกิดความแข็งแกร่งทนทาน จะได้แม่พิมพ์ (แม่เบ้า) จำนวนมากตามต้องการ - - - ข้อมูลจากนักทำพระปลอมคนหนึ่ง - แม่พิมพ์ชนิดถอดพิมพ์ที่ทำจากดินเหนียวและเผาแล้ว ใช้ทำพระได้ประมาณ ๕๐๐ - ๖๐๐ องค์ จากนั้นแม่พิมพ์จะเริ่มชำรุด พระที่ทำจะเลือน )