สร้างโดยช่างหลวง(สิบหมู่))และปลุกเสกโดยสมเด็จพุฒาจารย์โต พรหมรังสีอดีดเจ้าอาวาสวัดระฆังในสมัยรัชการที่ ๔ กรุงรัตน์โกสินธิุ
i was made by Royal craftman and consecrated by Somdet Bhuddahjahn To Promrangsi,the former abbot of Watrakang in the reign of King Rama 4
เพื่อสิบทอดพระพุธศาสนา ใครเห็นพระธรรมบุคคลนั้นเห็นพระองค์ พระธรรมวินัยของอยู้ออกบวช...
เว้นจากการฆ่าสัตว์
เว้นจากลักทรัพย์
เว้นจากประพฤติล่วงพรหมจรรย์
เว้นจากพูดเท็จ
เว้นจากดื่มสุราเมรัย
เว้นจากบริโภคอาหารในเวลาวิกาล (เที่ยงไปแล้วจนถึงดวงอาทิตย์ขึ้น)
เว้นจากฟ้อนรำขับร้องประโคมดนตรีและการดูการเล่นที่เป็นข้าศึกต่อพรหมจรรย์
เว้นจากทัดทรงตกแต่งประดับประดาร่างกายด้วยดอกไม้ของหอม เครื่องทา เครื่องย้อมผัดผิว
เว้นจากที่นั่งที่นอนอันสูงใหญ่ (คือเว้นจากนั่งนอนเหนือเตียงตั่งมีเท้าสูงเกินประมาณและที่นั่งที่นอนอันใหญ่มีภายในใส่นุ่นและสำลี)
เว้นจากการรับบริจาคเงินทองของมต่า
๑. รูป คือ สิ่งที่เป็นร่างกาย สิ่งที่เป็นรูปธรรม

๒. เวทนา ความรู้สึกสุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์

๓. สัญญา ความจำได้หมายรู้ การกำหนดรู้จักสิ่งรู้ต่างๆ

๔. สังขาร คือ ความนึกคิดต่างๆ ตลอดจนความดี ความชั่ว ที่ประกอบกับความรู้สึกนึกคิดเหล่านั้น เป็นคุณสมบัติของจิตใจ ปรุงแต่งใจของเราให้เป็นไปต่างๆ ปรุงแต่งใจเสร็จแล้วก็ปรุงแต่งความคิด ปรุงแต่งเป็นการพูด และการกระทำต่างๆ ที่แสดงออกทางกาย

๕. วิญญาณ คือ ตัวความรู้ ที่ทำงานทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เป็นการเห็น การได้ยิน การได้กลิ่น ลิ้มรส อะไรต่างๆ เหล่านี้

ทั้งหมดนี้เรียกว่าขันธ์ ๕ ทวนอีกครั้งหนึ่งว่า ได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ประกอบกันเข้าเป็นชีวิตของเรา ว่าที่จริงที่เราเป็นอยู่ หรือที่เรามีชีวิตอยู่นี้ ก็เหมือนกับว่าเราแบกขันธ์ ๕ ของเราอยู่ตลอดเวลา แบกแล้วก็พามันไป แล้วก็บริหาร ประคับประคอง บางครั้งเป็นเพียงบริหาร แต่บางครั้งก็ถึงกับประคับประคอง